Belgrad’dan Euroleague Manzaraları (Kızılyıldız – Valencia Maçı İzlenimleri)

Son güncelleme tarihi: 27 Ocak 2019

Son Balkan seyahatime kadar yurt dışında birçok futbol maçı izlediğimi daha evvelki yazılarımda hem burada, hem yazıhane‘de yazmıştım. 1 sefer buz hokeyi maçı bile izlemiştim, ancak benim asıl sevdiğim spor olan basketbolun bir maçını izleme bahtım olmamıştı. Belgrad’a gelme durumum kelam konusu olunca basketbol maçı araştırması yapmam kaçınılmazdı.

Araştırmalarım sonunda Sırbistan’ın tek Euroleague ekibi Kızılyıldız’ın benim bulunacağım sırada BC Valencia ile karşılaşacağını öğrendim. Lakin maçın tarih ve saati farklı sitelerde farklı veriliyordu, Euroleague resmi sitesiyle Kızılyıldız’ın resmi sitesi bile farklı günler veriyordu. Bu yüzden bilet alma işini Belgrad’a bıraktım, ismi büyük bir maç olmadığı için kesinlikle bilet bulunur diye düşündüm. Hem esasen 2 kadronun da pek savı yoktu.

Maça 3 gün kala biletler satışa çıktığında tam gün ve saat muhakkak olmuş oldu (Euroleague sitesi haklıymış). Belgrad’a varır varmaz, yani maça 1 gün kala birinci iş eski ismiyle Pionir, 2016’da aldığı yeni ismiyle Aleksandar Nikolić salonuna gittim. Fakat orada bilet satılmıyormuş. Beni Tašmajdan (Taşmeydan) yakınlarındaki bir gişeye yönlendirdiler. Orayı buldum, ancak Türkiye’yi bayağı hatırlatan bir formda sistemde arıza olduğunu söyleyip Dom Omladine isimli alışveriş merkezindeki gişeye yolladılar. Neyse ki orada sistem sağlammış, 1000 Sırbistan Dinarı (yaklaşık 40 TL) karşılığında en ucuz biletten bir tane aldım.

Maç günü salona yürüyerek giderken kentte o denli acayip bir atmosferle karşılaşmadım. Olağan Kızılyıldız denince benim beklentim televizyondan gördüğümüz çok ağır atmosfer, sağa sola saldıran manyak taraftarlar falan görmekti. Lakin 5000 kişilik salonun önünde çok sakin beşerler ve birkaç tane çekirdek, kuruyemiş satan amcayla karşılaştım. Salon girişinde standart bir arama yapıldı. Tribüne çıkarken ponpon kız üzere giyinmiş hoş bir bayan beni karşıladı. Bir anlığına “yanlış yere mi geldim acaba” biçiminde tereddüt yaşadım sahiden. Ben hakikat yere gelmiştim, ablamızın vazifesini daha sonra öğrenecektim.

Biletlerde koltuk numarası yoktu, yalnızca blok ismi vardı bu yüzden blokta boş bulduğum bir yere oturdum. Salon dolmamıştı, tribünlerde tahminen 2-3 bin seyirci vardı. Maç başlayana kadar rastgele bir gürültü patırtı da çıkmadı. Lakin maç başlarken Euroleague marşı ‘Devotion’ı ‘Crvena Zvezda’ tezahüratlarıyla bastırdılar. Tribünlerde ne kocaman flamalar, ne yanan meşaleler ve hasebiyle salona çöken bir duman katmanı, ne de durmaksızın bağıran seyirci gördüm. Forma-atkı giyen bile fazla değildi. Beklediğim ekstrem atmosfer maç başladıktan sonra da oluşmadı. Yalnızca hakemin ortadaki kararlarda rakip Valencia lehine karar vermesi durumunda ferdi biçimde inanılmaz tepkiler gördüm. Yanımdaki adam mesela, sadece gürültü olsun diye adeta anırdı, öbürleri da bağıra bağıra hakeme birşeyler dedi, kestirim ediyorum ki ana avrat sövdüler. Lakin maçın başında olmadığı üzere yeniden çok durumlar yaşanmadı. Hatta bayan ve çocukların da çokça olduğu, hoş bir ortam vardı denebilir.

Maça gelirsek, Valencia alan savunmasına Rafa Martinez ve Joan Sastre’yle şut sokarak, Kızılyıldız ise Taylor Rochestie’nin orta ara şutları ve içeriyi tesirli kullanarak başladı. Fakat maç hiç kopmadı ve birinci yarı 50-48 bitti. Birinci yarıda iki şey dikkatimi çekti: Daima söylenir ya ‘basketbolu bile seyirci’ diye, Sırp seyirci sahiden 10 numara yansılar gösterdi kararlara. Başkası ise taraftarın en çok sevdiği oyuncunun Pero Antic olmasıydı, ki onun oyunda olduğu anlarda grubun savunma direnci sahiden çok yüksekti.

Tabii yerinde gelen tepkide seyircinin başının ayık olması da bir etken olabilir. Salonun giriş kısmında kimi bar ve restoranlar bulunuyor. Fakat maçtan 4 saat öncesinde ve maç bitiminden 4 saat sonrasına kadar alkol satışı yasak. Öbür bir yerde içip gelenleri elbette engelleyemezler fakat genel bir taşkınlık olmamasında bu yasağın kesinlikle hissesi vardır. Kaldı ki ben vaktinde Bayer Leverkusen – Borussia Dortmund Bundesliga maçı izledim, stat içinde alkol satılması bir yana, seyirciler maç devam ederken bile bardak bardak bira içiyorlardı. Ülkelerin spora bakışlarını şekillendiren spor kültürleri ortasındaki farkı bariz bir halde görebilmek mümkündü orada, ben de bunu hatırladım.

Girişte bizi karşılayan hanım abla ve birebir halde giyinmiş birkaç arkadaşı, devre ortasında sponsor firmanın düzenlediği seyirci yarışında artta duran, ikramları tutan, kendini gösteren takımın üyesiymiş. Ponpon kız grubu oburdu (Red Passion Fly).

3. çeyreğin birinci 6-7 dakikasında başa baş oyun devam etti. Lakin Kızılyıldız adam adama savunmaya geçip şut attırmayınca, Tibor Pleiss’a güzel tutunca, hamlede da James Feldeine adeta alev alınca fark açılmaya başladı. Son çeyrekte hem Feldeine, hem de arkadaşları güzel oyuna devam edince fark 20’lere çıktı. Maç 106-90 Kızılyıldız galibiyetiyle bitti. Maç sonunda oyuncular seyircilere ‘üçlü’ değil, ‘tekli’ çektirdi (hep birlikte elleri kaldırıp bir sefer ‘hey’ demece). Seyirciler memnun mesut salondan ayrıldı. Devre ortasında çıkış tünelinin zirvesine gelip hakemlere manyak üzere bağıran birtakım seyircileri saymazsak rastgele bir taşkınlık yaşanmadı.

Dediğim üzere, bu maçın esasen fazla bir argümanı yoktu. Bir Partizan derbisi yahut güçlü bir rakiple oynanan bir maç olsaydı, ya da baştaki çekişme sona da yansısaydı tahminen bu türlü olmayacaktı. Lakin bu haliyle son derece keyifli ve sakin bir Euroleague maçı izleme tecrübesi yaşamış oldum. Belgrad’a gidenlere basketbol maçlarına bir bakmalarını öneririm, zira Sırbistan basketbolu nitekim kalpten seven bir ülke. Okul bahçelerinde ya da ayrıyeten yapılmış potalarda basketbol oynayan o kadar çok genç gördüm ki, “Yugoslav ekolü”nün kolay kolay bitmeyeceğine ben ikna oldum.

İletişim

Bu yazıyla ve öbür yazılarımla ilgili her türlü sorunuzu, yazıların altına yorum yaparak bana iletebilirsiniz.