Bir ‘İyi Kötü Çirkin’ Haccı: Sad Hill Mezarlığı’nda…

Son güncelleme tarihi: 15 Eylül 2019

Kasaba yalnızca 70 mil uzakta. Şayet nefesini boşa harcamazsan bence senin üzere bir adam bunu başarabilir. -Blondie-

For the English version, please read my The Good, The Bad and The Ugly Pilgrimage: Sad Hill Visit blog post.

Bir sonraki seyahatimde İspanya’ya gitme durumum hasıl olduğunda, zati daha evvel 2 kere gitmiş olduğum bu memlekette daha farklı nereyi görebilirim diye düşünmüştüm. Granada, pekala… Öteki çok da istekli olduğum bir yer yoktu, tahminen çok sevdiğim spagetti western’lerin büyük kısmının çekildiği Almería yakınlarındaki Tabernas Çölü ve oradaki Küçük Hollywood isimli tema parkı olabilirdi. Burada benim çok sevdiğim Sergio Leone’nin çektikleri de dahil değerli sinemaların çekim yerlerini, hatta kimileri motamot korunmuş sinema dekorlarını görebiliyor, turistlere özel gösterileri seyredebiliyorsunuz. Hayvanat bahçesi ve kaktüs koleksiyonu üzere atraksiyonlarla zenginleştirilmiş.

İyi, Makûs, Çirkin’i birinci ne vakit izledim hatırlamıyorum. Çok genç bir yaşta değildim lakin. Öte yandan bizim konutumuz, babanın zoruyla her Pazar sabahı şaşmaz bir biçimde TRT’nin western jenerasyonunun açık olduğu meskenlerden de değildi. Lakin 1966 üretimi mükemmel sineması izlediğim andan beri Sergio Leone’nin, Ennio Morricone’nin ve birlikte imza attıkları tüm spaghetti western sinemalarının hayranıyım. Elbette ‘Il buono, vilayet brutto, vilayet cattivo’nun yeri daima başkadır bende. Uzun uzun anlatmak istemiyorum sevdiğim sahnelerini, ya da şahane müziklerini ya da akıllara kazınan diyaloglarını yahut Tuco’nun nasıl mükemmel bir karakter olduğunu… 2016 yılında izleme bahtı bulduğum Ennio Morricone konseri, benim için çok çok özel bir anıdır bu hayranlığımla kontaklı olarak. Lakin bu halkayı tamamlayabilmek için bir seyahat daha yapmama muhtaçlık varmış galiba.

İyi, Berbat, Çirkin’in birçok sahnesi, üstte anlattığım Almería civarında çekildi. Sinemanın birtakım fanatikleri, sinemanın çekildiği tüm noktaları bulup gerekli lokasyon bilgilerini vermişler internette. Dediğim üzere, neredeyse tamamı Almería yakınlarında. Yalnızca birkaç yer, İspanya’nın farklı bölgelerinde ve bunlardan en değerlisi, yaklaşık olarak İspanya’nın ortalarında, Castilla y León eyaletinde bulunan Sad Hill Mezarlığı’ydı. Evet, olağanüstü bir sinemanın ve tıpkı vakitte üçlemenin tıpkı şahanelikte bir sahneyle ve yeniden harika bir müzik eşliğinde sona erdiği, Blondie, Tuco ve Angel Eyes’ın karşı karşıya geldiği, en azından benim ferdî sinema tarihimdeki tepe noktalarından biri olan ‘Il triello’nun çekildiği vadideki mezarlık. Bunu görünce başımda yüzlerce ampul yandı. Şayet bu yerlerinden birini göreceksem Almería’daki Küçük Hollywood’u değil burayı görmeliydim, ne değerine olursa olsun.

Önce sineması sevenler için tekrar hatırlatma babında, bilmeyenlere de küçük bir kıyak olarak malum sahneyi hatırlatalım:

Bu ortada şunu kesinlikle söylemek gerekiyor: Sad Hill Mezarlığı, 1966 yılında Sergio Leone’nin Mirandilla Vadisi’nde şahsen seçtiği bölgeye, İspanyol Ordusu’nun askerleri tarafından yalnızca bu sahne için yapıldı (buranın hiçbir vakit gerçek bir mezarlık olmadığını bilmeyen varsa bu vesileyle söylemiş olalım). Efsanevi sahnenin çekilmesinin akabinde da olduğu üzere bırakıldı ve bahtına terk edildi. Yaptığım araştırmada şunu öğrendim: Birkaç yıl öncesine kadar kimsenin hatırlamadığı Sad Hill, sinemanın hayranı bir küme gönüllünün fevkalade özverili çalışmalarıyla birinci günkü haline getirilmişti. Gönüllüler adeta arkeolog üzere üzeri toprakla örtülmüş tabanı kazıyıp taş alanı ortaya çıkarmışlar, mezarlar ve başka ayrıntılarıyla birlikte burası eski haline getirilmiş. Bütün bu süreç, ayrıyeten sinema takımından 2017 itibariyle hala hayatta olan Clint Eastwood, Ennio Morricone ya da sinemanın en tanınmış hayranlarından James Hetfield üzere isimlerle yapılan röportajlar, Sad Hill Unearthed isimli 2017 üretimi belgeselde izleyicilerle buluşacak. Açıkçası ben çok merakla bekliyorum bu sineması, hakikaten bu hoş insanların karşılıksız uğraşları olmasaydı, bu türlü bir ziyareti yapmamın da pek bir manası olmayacaktı.

Çok az turistin gittiğinden emin olduğum bir yere, kalbimden geçen gidiş tekniğini muhtemelen kimsenin denemediği bir yolla gitme imkanı hayatta kaç kere karşımıza gelir? Elimden geleni yapmalıydım, Blondie’nin dediği üzere benim üzere bir adam bunu başarabilirdi. İnanın bana, bu fikir aklıma girdikten sonra hiçbir biçimde çıkarabilmem mümkün olmadı. Ölene dek unutamayacağım Sad Hill Mezarlığı gezisiyle ilgili tüm müşahedelerimi sizlerle paylaşmaya çalışacağım, şimdiden çok şey söyledim, devamında da epey uzun bir yazı sizleri bekliyor.

Sad Hill Mezarlığı’na Nasıl Gidilir?

Mezarlığın yerini bulmak sıkıntı değil (Tam koordinatları burada görebilirsiniz), sıkıntı olan nasıl gideceğinizi bulma kısmı. Aslında ne siz sorun, ne ben söyleyeyim demek isterdim lakin yazının hiçbir manası kalmazdı elbette. Sad Hill Mezarlığı, hiçbir yerleşim merkezinin içinde yahut yakınında değil. Temelde iki seçenek mevcut denebilir, biri otomobil kiralamak ¹, başkası ise yakın bir yere otobüsle gelip oradan otostop çekmek. Sad Hill’a en yakın yerleşim bölgesi, yaklaşık 5 km aradaki Santo Domingo de Silos ismindeki küçük kasaba ve buraya ulaşmak bile esasen problem, zira buraya da toplu taşıma yok. İki büyük kentten gelişten bahsedebilirim. Birincisi, yaklaşık 250 km aralıktaki başşehir Madrid. Madrid’den otomobil kiralayarak Burgos yoluna çıkıp, Lerma kentine gelmeden çabucak evvelki Santo Domingo de Silos ayrımından sağa dönerek 27 km uzaklıktaki Sto. Domingo de Silos’a varmak, oradan da Sad Hill’a geçmek mümkün. Madrid’den otomobil kiralamadan gelmek isteyenler için ise Lerma kentine otobüsle gitmelerini öneririm. Sabah 7:45’te Madrid-Barajas Havaalanı Terminal 4’ten kalkan ALSA firmasının otobüslerine binebilirsiniz. 2 saatten biraz fazla vakitte Lerma’nın otogarına geliyorsunuz. Gerisi mi? Ya taksi ya da otostop… Bu yolu seçtiyseniz esasen çok zorda kalmadıkça taksi tutmazsınız diye varsayım ediyorum.

Diğer seçenek ise Burgos’tan gitmek. Madrid’den Burgos’a gidiş kolay, otobüsle 3 saat. Burgos’tan da otomobil kiralarsanız 60 km uzakta bulunan mezarlığa ulaşabilirsiniz. Mezarlığın olduğu yeri geçtim, Sto. Domingo de Silos’a bile hakikat düzgün bir ulaşım aracı olmadığını tekrar belirteyim. Hatta hazırlık sürecimde onarımı gerçekleştiren oluşumun sitesine mail atmıştım ulaşıma dair bir fikir alabilmek için, İngilizce mail’ime İspanyolca döndüler ve otomobil kiralamamı tavsiye ettiler.

Gideceğim tarih yaklaşırken son güne kadar net bir karar vermemiştim aslında hangi yolla gideceğime dair. Zira açıkçası yürünecek ara beni bir ölçü ürkütüyordu, asıl keder uzaklıktan çok vakitti, gerçekten mezarlığa gidebilsem bile Madrid’e vaktinde dönebilmek için Lerma’ya geç olmadan varmalıydım. Lakin kararsızlığım yüzünden otomobil kiralama fiyatları, vermek istediğim paraların üstüne çıktı. Aslında daha evvel otomobil kiralamışlığım da yoktu, bunun tedirginliğiyle bu fikirden vazgeçip Lerma’ya otobüsle gitme ve buradan yürümeye karar verdim (aslında birşeye karar vermedim, koşullar beni bu yola itti desem yeridir). Yol boyunca beni birilerinin otomobiline almasını tüm kalbimle umuyordum elbette, kimse almazsa da o yolu yürüyecektim, kararlıydım.

Yolculuk

Hali hazırda öteki bir ülkenin de yer aldığı (Danimarka) bir seyahatin tam orta yerini Sad Hill ziyaretine ayırmıştım, çabucak sonrasında da Madrid’den Granada’ya otobüs biletim vardı, bu yüzden fazla kusur yapmadan planlı hareket etmeliydim. İspanya’ya Madrid-Barajas Havaalanı’ndan giriş yaptım. Gece yarısı geldim oraya, bu nedenle geceyi havaalanında geçirip sabah Terminal 4’ten kalkan Lerma otobüsüne binmeyi tasarladım. Sabah 7:45’te ALSA firmasının otobüsü var mesela. Fakat kent merkezinden daha çok seçenek mevcut. ALSA, İspanya’nın en büyük otobüs firması ve birçok güzergahta adeta monopol oluşturmuş durumda. Fakat ne hikmetse internet siteleri problemli, gidişimden evvel tekraren denememe karşın kredi kartından çekim yapamadıkları için bilet alamadım. Havaalanında otobüslerin kalktığı yerde bir otomat var, orası da kredi kartını kabul etmedi ve nakit olarak biletimi alabildim. Lerma otobüs bileti 16 €. Madrid Havaalanı’nda geceleme maceralarını atlıyorum müsaadenizle, yalnızca gecelemek için nispeten rahat havaalanlarından olduğunu söyleyebilirim.

2.5 saate varan seyahatin sonunda, Madrid-Burgos otoyolunun çabucak kenarındaki Lerma’nın çok gıcır, ancak içi bomboş otogarına vardık. 0 otobüs, birkaç yolcu ve birkaç görevliden öteki kimse yoktu ortada. Pek de umudum olmadan Santo Domingo de Silos’a otobüs olup olmadığını sordum, yok dediler. Bana İspanyolca fikirler verdiler, taksiyi önerdiklerini anladım lakin taksi tutacak olsam aslında Lerma’ya gelmez, baştan otomobil kiralardım. Daha fazla vakit kaybetmeden malum kasabaya hakikat yola çıktım, 1-2 yerde yanlış yola girip tarlalardan geçtim lakin sonunda istikametimi buldum (BU-900 yolu). 2 şeritli yolda ortada yürüyüp, ortada koşarak ilerledim bir mühlet. 5-6 tane otomobil beni görmezden geldi. İtiraf ediyorum, uzamış sakalımla güzelce pekişen Ortadoğulu imajımla, dünyanın ve Avrupa’nın mevcut konjonktürünü düşündüğümüzde beni otomobiline almayanlara pek kızamadım. Fakat ben de bahtımı zorlamak zorundaydım, esasen 2-3 dakikada bir otomobil geçiyordu ve hepsine işaret ediyordum, elimde de ‘Santo Domingo de Silos’ yazan bir kağıt tutuyordum. Yaklaşık 5 kilometre ilerlemiştim ki durmasını hiç beklemeyeceğim çeşitte bir otomobil, beyaz bir Mercedes durdu (ben bir kamyonetin art kasasını öpüp başıma koymaya hazırdım). İçinde orta yaşlarda bir çift vardı, elimdeki kağıdı gösterdim, tamam dediler ve art koltuktaki ıvır zıvırı benim için kaldırmalarından sonra yola koyulduk. Son derece kibar, akademisyen görüntülü bir bey ve muhtemelen eşi olan Señora’yla onların az buçuk İngilizcesi, benim çat pat İspanyolcam yardımıyla muahedeye çalıştık. Onlara en azından Sto. Domingo de Silos’a gidiş hedefimi anlatmayı başardım. Onlar da nereli olduğumu sordu, kendilerinin Cordobalı olduğunu söylediler. Yaptıkları uygunluğu unutmam mümkün değil, tahminen de 3 saatte güç bela gidebileceğim 23 kilometrelik yolu sayelerinde 20 dakikada gittim. Daima birlikte otomobilden indik, onlar kendi yollarına gitti, ben de kendi yoluma yanlışsız devam ettim. Bu ortada, Sto. Domingo de Silos çok tipik bir İspanyol kasabası, çok da hoş ve tarihi bir katedrali, birkaç tane yeme içme yeri var. Ancak elbette burada fazla vakit kaybedemezdim, daha yolum vardı. Karşılaştığım bir adama Sad Hill Mezarlığı’na nasıl gideceğimi sordum, sağolsun yolu tanım etti. Mezarlığı anlamasaydı Contreras kasabasını soracaktım, o da birebir yolun devamındaki bir öbür kasaba gerçekten.

Bu noktadan sonra otostop çekecek otomobil bulma ihtimalim pek yoktu, açıkçası buna isteğim de yoktu. Son 5 kilometreyi tadını çıkararak, etrafa bakarak yürümek istiyordum. Yol asfalt değil, stabilize bile diyemem tam olarak, Akropol rallisi parkuru üzere bol taşlı ve çukurlu bir köy yolu. Otomobil kiralayacak olanlar buna dikkat etsin, otomobilin altını bir yerlere vurma ihtimali yüksek zira. Bunun dışında çok dik olmayan fakat daima bir tırmanış mevcut diyebilirim. Ben de altınlara yaklaştığını hisseden bir Tuco kadar heyecanlıydım yürürken. Gayeye yaklaştıkça spagetti western sever herkese tanıdık gelecek bir görünüm etrafımı sarmaya başladı: çok uzun olmayan lakin sık ağaçlar, tepemde akbaba üzere dolanan kargalar, hızıma konan sineklerle adeta ben de bir spagetti western’de üzereydim. Ara çok fazla olmasa da yol kuralları zorluydu ve bu kısımda 30-35 dk. kadar sürdü yürüyüşüm. Zirveye tırmanışın bittiği yerde yol sağa kıvrılıyor, hakikaten sağ tarafta koca bir vadi ve oraya inen yolun üstünde uygunca eskimiş, açık duran demir bir kapı var. Oradan girdikten sonra solunuza bakınca, vadinin tabanında mezarlığı, ‘Il triello’nun olduğu taş meydanın güneşte parlayan küçük beyazlığını görebiliyorsunuz. Artta da, geldiğiniz kısımdan biraz daha yüksekte üzere görünen uzun bir dağ sırası var. Kıvrılarak aşağı inen yolu takip ederek mezarlığın girişine ulaşılıyor. Ben asıl yolun ne kadar vakit kaybettireceğini kestiremediğim için zirveden aşağı kaya kaya indim ancak siz yapmayın derim. Bu ortada kasabadan mezarlığa kadar olan yolda bir tek insan ya da otomobil görmemiştim, ancak mezarlığa artık 100 metre kadar bir ara kala yanımdan bir otomobil geçti. Otomobilden çıkan çiftle birlikte içeri girdik. Sonunda aylardır “acaba yapabilir miyim” dediğim bir şeyi yapmıştım. Ben ve o çift içeri girerken, uzaktan bir nokta olarak seçtiğim sakallı bir amca da ayrılıyordu. Bu kadar… Tam olarak ‘ıssızlığın ortasında’, sinema tarihine geçmiş bir sahnenin geçtiği yerde yalnızdık, hızımda anlamsız bir sırıtışla aşağı yürümeye başladım.

Sad Hill Mezarlığı

Mezarlığın girişinde sinemanın 50. yılı anısına asılmış bir tabela, ayrıyeten yerde Blondie’nin (Clint Eastwood abimiz) taş kabartması sizi karşılıyor. Biraz ileride, tüm mezarlığa hakim başlangıç noktasında tekrar bir Sad Hill tabelası ve ikonik bir Blondie silüeti var. Bu gerçek boyutlardaki heykeli katiyetle atlamayın, bir fotoğrafınız olsun önlü artlı. Mezarlığın birçok ayrıntısı hoş düşünülmüş ve birden fazla özgününe sadık biçimde yapılmış. Örneğin karşınıza çıkan birinci 2 mezar, geri kalanlar üzere tahta haçtan değil, taştan yapılmış. Blondie, önünden koşarak kaçan Tuco’ya top atışı yaptığında can havliyle kendini yere atan Tuco’nun o taşlara çarparak durduğunu hatırlarsınız. Birinci bakışta etraftaki dağlar ve genel olarak etraf, sinemanın çekildiği vakitten biraz daha yeşil gözüktü gözüme, 50 yıldır pek kimsenin oralara uğramadığının bir ispatı olarak da yorumlayabiliriz bunu.

Tuco’nun aşağılara yanlışsız yaptığı efsanevi ‘Ecstasy of Gold’ koşusuna başladığı yerden aşağı yürüdüm, etraftaki tahta haçların üzerinde daima isimler bulunuyor. Bu isimler, onarımda emeği geçmiş yahut bağışla takviye olmuş şahısların isimleri (15 Euro’ya siz de isminizi buradaki bir mezara yazdırabilirsiniz). Ben mezarlığa gelmiş birinci Türkiye vatandaşı olduğumu düşünüyordum, ancak mezarlardan birinde bir Türk ismi vardı, çalışmalarda şahsen yer aldı mı yoksa bağışla mı dayanak verdi orasını bilemiyorum. Aşağı hakikat yürürken telefondan Ecstasy of Gold’u açın, yoksa Edda D’Orso’nun o muazzam sesini de canlandırabilirsiniz başınızda. Ben şahsen bir Tuco koşuşu yapmayı unuttuğum için pişmanım.

Çok geçmeden asıl olayın döndüğü Arch Stanton’ın mezarını bulacaksınız. Çabucak yanında da ‘Unknown’ ve darağacı. Darağacı, özgününe nazaran elbette biraz farklı bir noktada, azıcık geride ve sinemadaki üzere ilmeği başınıza geçirebilmeniz için bir yere tırmanmanıza gerek yok, ilmek insan uzunluğunda. Durduğunuz yerde ipi boynunuzdan geçirip fotoğraf çektirmek mümkün. İp de spor için kullanılan tipten bir ip olmuş, keşke oraya gerçeğe daha uygun bir urgan koysalarmış. Meczup gönül bir de kürek görmek isterdi aslında fakat sanırım o kadar abartmak istemediler. ‘Unknown’un çabucak yanında kıymetli kişiliklerin sembolik mezarları var, Eli Wallach, Sergio Leone hatta Metallica. Lee Van Cleef, Ennio Morricone üzere değerli öbür bireylerin de var mıydı bilmiyorum ancak ben göremedim. Esasen o anki heyecanımla çok şeyi kaçırmış da olabilirim.

Belki de görülmesi gereken her şeyi gördüm, gerçekten o unutulmaz ‘il triello’nun gerçekleştiği yuvarlak taşlık alan, benim sinemada görüp algıladığımdan çok daha küçüktü. Ben çapı en az 50 metrelik bayağı büyük bir yer bekliyordum, oysa taş çatlasa 20-30 metreydi Blondie’yle Tuco’nun karşı karşıya durduğu aralık. Gerçi sahneyi tekrar izleyince gerçekten o kadar büyük olmadığını anladım, Blondie mezarın ismini yazdığı taşı tam ortaya bırakabilmek için topu topu 18-19 küçük adım atıyor. Lakin Sergio Leone ve görüntü yönetmeni Tonino Delli Colli’ye tekrar hürmetimi sunayım, o denli kamera açıları kullanmışlar ki algılarımızı istedikleri formda oluşturabilmişler. Ayrıyeten taşlık kısmın tam ortasında düz bir taş var, evet Blondie’nin altınların gömülü olduğu mezarın ismini purosuyla yazdığı taşın çok gibisi. O ayrıntısı muhakkak atlamayın. Bu kısmı dolanırken de tekrar telefonunuzdan bir ‘Il triello’ açmayı unutmayın bence. Elbette o dağ bayırda internet olmayabilir, müzikleri telefonunuza indirip o denli gidin. Hiçbir şey yoksa da Michele Lacerenza’nın tüyleri diken diken eden trompet melodisinin çaldığını hayal edin.

Angel Eyes’ın Blondie tarafından içine sokulduğu boş mezar da gerçek yerinde duruyor, içine girip bir selfie çekebilirsiniz benim yapmadığımı yapıp. Öte yandan Blondie’nin işini halledip atına atlayarak uzaklara gerçek yol aldığı, sonra geri dönüp ipi kestiği zirve de girişin zıt tarafında hafif çaprazda, oralara da bakmayı ihmal etmeyin. Mezarlığa fazla dalıp etrafınızı görmezden gelmeyin, vadiyi 2 taraftan çeviren dağların manzarası çok lakin çok etkileyici hakikaten.

Dönüş yolu

Belki yarım saat, tahminen 1 saat daha durabilirdim oralarda. O kadar heyecanlı ve tatmin hissiyle doluydum ki adeta Tuco üzere oradan oraya koşturup fotoğraflar çektim. Lakin elbette oradan ayrılmak lazımdı fazla geç olmadan. Olağan koşullarda geldiğim yoldan Sto. Domingo de Silos’a yürüyüp, oradan da Lerma’ya yanlışsız birebir halde otostop çekecektim, planım buydu. Lakin mezarlığa girişte karşılaşıp biraz muhabbet ettiğimiz, İskoçya’dan geldiklerini ve isimlerinin Paul ve Anne olduğunu öğrendiğim çift oradan ayrılacaklarını ve beni uygun bir yere beni bırakabileceklerini söyleyince sevinerek kabul ettim bu tekliflerini. Bir sefer daha düşeş atmıştım, kiraladıkları otomobile bindim, doruğa çıktığımızda mezarlığa uzaktan son bir bakış attık ve beni ta Burgos’a kadar bıraktılar. Yol boyunca hem sinemadan, hem de diğer birçok şeyden konuştuk. Onlara da ömrüm boyunca minnettar olacağım.

İlahi adalet denen şeye pek inanmam, ancak burayı görmek benim için o kadar kıymetliydi ki, başta da söylediğim üzere Lerma’dan 35 km yürümeye hazırdım. Tahminen de bu hırs ve hevesim sayesinde işleri benim için çok daha kolaylaştıracak hoş beşerlerle karşılaşabildim –diye düşünmek istiyorum.

Bu kadar özel bir yazıda diğer hiçbir şeyden bahsetmek istemezdim aslında, ancak birinci başta geldiğim Lerma’dan farklı olarak dönüşte Burgos’a geçmemden ötürü birkaç kelam edeyim burayla ilgili. Burgos 1000 yıllık tarihi olan, küçük ancak çok hoş bir kent. İçi ve dışı görkemli 800 yıllık katedrali, geriye pek birşeyi kalmasa da kente hakim bir zirveye kurulmuş –şehrin asıl kurulduğu yerde- bir kalesi, birkaç müzesi, kentin ortasından geçen ve kenarında yürüyüp yayılabileceğiniz hoş bir ırmağı, tahminen de en değerlisi kendinizi çok âlâ hissettirecek atmosferiyle Burgos’a yarım gün yahut 1 gün ayırabilirsiniz. Madrid’den bilhassa gitmeye paha mi bilemiyorum fakat Sad Hill planı yapacak olursanız burayı üs olarak kullanabileceğinizi unutmayın.

Burgos’tan Madrid’e geri dönen otobüse binip yola koyulduğumuzda yalnızca kendim için değil, sinemanın hayranı birçok diğer insan için ilham kaynağı olabilecek bir işi başardığımdan emin ve son vakitlerde duymadığım kadar büyük bir huzur içindeydim. Sinema deyip geçmeyin, Düzgün, Makûs, Nahoş aslında rastgele bir sinema değil, lakin değerli olanın varılacak yerden fazla seyahat olduğuna benim üzere ikna olduysanız, Sad Hill Mezarlığı’na gitmeyi kesinlikle düşünmelisiniz. Bir de şu var, dünyada hiç tanımadığınız ve bir daha tahminen hiç görmeyeceğiniz güzel insanların varlığına sırtınızı dayayarak birşeyler başarmanın keyfini yaşamak istiyorsanız, bu türlü kuvvetli bir seyahati göze almaya paha diyorum.

Görüyorsun, dünyada iki cins insan vardır dostum. Silahı dolu olanlar ve mezar kazanlar. Sen kazan oluyorsun. -Blondie-

Blondie’nin de dediği üzere dünyada iki çeşit insan var: Silahı dolu olanlar ve mezar kazanlar. Sonunda hoş şeyler bulacaksam ben sonsuza dek “mezar kazmaya” razıyım, Sad Hill’a gidiş formum ve gördüklerim, bu kadar yıldır sürdürdüğüm seyahat biçimini, seçimlerimi, kısaca kendimi bir kere daha doğrulamam manasına da geldi her şeyden öte. Hiçbir şeye değişmeyeceğim bir anı edinmem de uğraşı oldu.

İletişim

Bu yazıyla ilgili sorularınızı, yazıya yorum yaparak bana iletebilirsiniz. Fakat sizden ricam, evvelki yorumları da okumanız, tahminen de tıpkı soru evvelden sorulmuştur.